آنگاه که غرور کسے را لہِ می کنے ،
آنگاه ڪہِ ڪاخ آرزوہِاے ڪسے را ویران میڪنے ،
آنگاه ڪہِ شمع امید ڪسے را خاموش میکنے ،
آنگاه ڪہِ بنده اے را نادیده می انگارے ،
آنگاه ڪہِ حتے گوشت را مے بندے تا صداے خُرد شدن غرورش را نشنوے ،
آنگاه ڪہِ خدا را میبینے و بنده خدا را نادیده مے انگارے !
مے خواہِم بدانم ،
دستانت را به سوے ڪدام آسمان دراز مے کنے تا
آنگاه ڪہِ ڪاخ آرزوہِاے ڪسے را ویران میڪنے ،
آنگاه ڪہِ شمع امید ڪسے را خاموش میکنے ،
آنگاه ڪہِ بنده اے را نادیده می انگارے ،
آنگاه ڪہِ حتے گوشت را مے بندے تا صداے خُرد شدن غرورش را نشنوے ،
آنگاه ڪہِ خدا را میبینے و بنده خدا را نادیده مے انگارے !
مے خواہِم بدانم ،
دستانت را به سوے ڪدام آسمان دراز مے کنے تا
براے خوشبختے خودت دعا ڪنے ؟
نظرات شما عزیزان:
تاريخ : پنج شنبه 11 مهر 1392 | 7:42 | نویسنده : عارف ميري |
